Бобил, дар асоси тақрибан 4000 пеш аз 4000 фК, яке аз тамаддунҳои аввал ҳисобида мешавад. Тавре ки шумо медонед, ба шарофати коди Херунапӣ, Бобил ҷомеа бо фарҳанги бой ва тарҳрезӣ, математика, таомҳои гуногун ва албатта, таҷрибаҳои бад буд. Ҳатто таклифҳо, юнониҳои қадимӣ бактерикиёд фарҳанги ҳассос мебошанд.
1. Дар хоб бо бегона
Манбаъҳои юнонӣ дар бораи ҳаёти ҷинсии мардуми бобил бисёр нақл мекунанд ва албатта Бобил амалҳои ҷинсӣ мекарданд, ки онҳо одамони муосирро ташкил мекарданд. Ҳатто юнони қадим, вақте ки сухан дар бораи стандартҳои ҷинсӣ меравад, ба назар гирифт.
Масалан, яке аз амалияи маъмулан қабулшуда бо бегонагон алоқаи ҷинсӣ буд, зеро нависандаи юнонӣ Ҳоҷатотус гуфт. Вай одати навбатии Quireky-ро шарҳ дод: ҳар як зани бобил ҳадди аққал як бор дар ҳаёти ӯ бояд бо марди комилан ношинос ба маъбад рафта буд. Албатта, бояд қайд кард, ки якчанд таърихшиносон ба қайдҳои Ҳосоидус ишора мекунанд, аммо бо он розӣ ҳастанд, ки фазои даънӣ вуҷуд дошт.
2. Фоҳигарии маъбад
Дар ҳама ҷаҳони қадимӣ дар наздикии ҳезуми ҳосилхез дар байни олимони қадимӣ ҳодиса рӯй дод. Ин амалия ба фарҳанги қадимӣ, ки дар 4500 пеш аз фарҳанги бобилӣ ба миён омадааст, саное ба вуҷуд меорад, ки фарҳанги бобилӣ баъд аз он ташаккул ёфтааст. Гумон меравад, ки дар Бобил маъбадҳо махсусан тарҳрезӣ шудааст, ки фоҳишаро ишғол кунад. Инҳо "Борҳои илоҳӣ" на танҳо ҷойе буданд, ки одамон ба хадамоти наздик харида буданд - ин таҷрибаи воқеан дар бораи хадамоти динӣ буд.Дар ин ҷо ман ҳатто пул надида будам. Баръакс, онро як амалияи маросими қабули маросими қабулшудаи органҷии маъмулӣ номидан мумкин аст ва ибодат кардани худоёни Бобили қадим. Ин як одати тамоман беназири бобилиён ва фарҳангҳои шабеҳ дар минтақаи қадим буд, ки қисми ҷудонашавандаи ҳаёти мазҳабии онҳо ҳисобида мешуд.
3. Сухан
Масеҳиён ба ҳайрат меандешанд ва ба Бобил қадим ҳайрон мешаванд, зеро дар фарҳанги маҳаллӣ ба ҷинси ҷинсӣ наомадааст. Тавре ки Ҳодӯосусе буд, ки Ҳодотро ба маъбаде дод, ки зан бо ҳадафи комил ба маъбад меояд (бемориҳои ҳаёт), аввалин марде, ки танга ба зонуҳояшро партофт, бо ин зан хобида буд. Новобаста аз он ки он сарватманд ё камбағал ё пир мешавад, занро новобаста аз мақоми иҷтимоии худ рад карда наметавонист.
Гэйодотус инчунин дар бораи фоҳишаҳои камтари фариштагон навишта буд, ки дар он ҷое иҷозат дод, ки бо ҳам бо зан ё фарзандонаш бо ҳамсараш бо зан ё фарзандонаш бо ҳамсараш дар хоб бошад, агар барои он пул пардохт кунад. Ҳамин тавр, барои онҳое, ки зуди барчида мехӯрданд, дар Бобил қадим буданд. Гарчанде ки имрӯз дар он ба назар мерасад, ки ин амал дар фарҳанги бобилӣ васеъ паҳн шудааст ва аз ҷиҳати иҷтимоӣ қобили қабул буд, ки дар он амалан ҳосилнокӣ ба рутбаи фронтиро амалӣ мекунад.
Ин як қисми таҷрибаи мазҳабии маҳаллӣ, амали хайрия ва ибодати худои ҷинсии худ онро ҳамчун ҳамчун Иштар шинохта буд. Ҳоло инро тасаввур кардан душвор аст, аммо фарҳанги дар замин буданаш ҳатто хеле душвор аст, ки дар он гуноҳ кардани ҷинсӣ гуноҳ ҳисобида мешуд.
4. Хӯроки бегона
Дар ҷаҳони қадим пешгӯӣ ва Бобил хеле маъмул буданд ва Бобил истисно набуд. Аммо, муҳаббати озод ва ошиқонаи озод бо идҳои бузурги солона, ва дар ҳама ҷо ҳукмронӣ карда нашуд ва дар ҳаёти ҳаррӯза маҳдуд карда нашуд. Геродот дар бораи қуллаҳои маҳаллӣ ва чӣ гуна баргузор шуд. Дар асл, бобилиёни қадим бо эътироз, ки хӯроки оддӣ оғоз ёфтаанд, маъмул буданд, аммо дар ҷараён бештар ва фуҷур гардид.Тавре ки шом идома ёфт, занон тадриҷан то бараҳна беаҳта шуданд. Шумо танҳо ҳатто тасаввур карда метавонед, аммо Ҳоду Ҳодотус қайд карда шуд, ки ҳатто дар давоми хӯроки нисфирӯзӣ ҳатто юнониҳо комилан дастрасанд.
5. Ҳасқияти издивоҷ дар ҷойгоҳ
Дар кодекси ҳаммуерапи, дар бораи амалияҳои ҷинсӣ дар бораи онҳо ва қонунҳо дар бораи онҳо зиёд аст. Дар Бобили қадим, ҳар издивоҷ бояд ба алоқаи ҷинсӣ бахшида шуда, шахси мансабдор ҳисобида мешуд, то он даме, ки наврасӣ дар асл ба алоқаи ҷинсӣ ворид шуда бошад. Дар табақе сангин 1754 қаҳрамонӣ карда, шаднета, шодмонӣ: «Агар мард зан ба зани худ гирад, аммо ба ӯ ягон даъвое надорад, ин зан зани зани ӯ нест."
6. Дар ҳама ҷо
Бобилиён вақте ки ба тарабаш омад, шармгин набуданд; Онҳо дар ҳар вақт, дар ҳама ҷо машғул буданд ва ба назарашон бо касе, вақте ки мехоҳанд. Бобилиён ошкоро дар маркази шаҳр, дар назди Англияи наздиктарин дӯст медоштанд ё ҳатто боми хонаи худро ба қатл расонданд, то нуқтаи назари шӯҳрат пайдо шаванд.Ҳеҷ кас набояд ба чунин василае эътироз накардааст, ба монанди бобилиён фарҳанги бениҳоят ошкоро буд. Аз маъбадҳо ба боми, пеш аз ҳуҷра ба канори канори роҳ ... бобилиён дар ҳама ҷо инро карданд. Шояд, бисёриҳо ҳатто бо тамоми шаҳри одамоне, ки бо муҳаббат муносибат мекунанд, душвор хоҳанд буд.
7. Бозорҳои издивоҷ
Бозорҳои издивоҷ қисми дигари хоси фарҳанги Бобил буданд. Барои онҳо занони синни кӯдак ба принсипи «кӣ нархро баландтар хоҳад дод» фурӯхта шуд. Дониши ин бори дигар ба туфайли геродотус бори дигар фаро расид, ки ин ба таври муфассал шарҳ дод, ин бозорҳо чӣ кор кард.
Ҳамаи занон дар давра нишастанд ва дар навбати худ шуданд, ки пас аз он одамон дар тамошобинон ба ӯ дар принсипи музояда шурӯъ карданд. Ҳар чизи дигареро, ки дар бораи фарҳанги ҷинсии Бобил маълум аст, он эҳтимолан бозори воқеӣ буд, ки дар он мардҳо занони худро хариданд.
8. чашмони чашм
Комплекс Гаррурапи бо ҳукмронии асосии чашм маъруф гардид. Он ба таври равшан нишон медиҳад, ки ҷазоҳо одилона ва дуруст аст, барои кадом вайронкорӣ ва ҷинс. Албатта, алоқаи ҷинсӣ истисно нест. Аммо баъзан ғояҳои маҳаллӣ дар бораи чӣ «чашми чашмҳо» буд, онро бо осонӣ ва ғайриоддӣ.Дар замони Бобили қадим дар зикршуда, ки дар замони Бобили қадимаш аз он иборат аст, ки оё шахс Падари боғазаб аст, ва падараш ба занаш иҷозат дода шудааст аз ин шахс, ки вай бо вай рост истодааст.
Аммо, дар Кодекси Ҳамворавӣ, дар бораи ҳамон ҳолате гуфта мешавад, ки марде, ки ба бокира меорад, падар аст, ҳақ дорад кушта шавад ва зан бояд эҳтиёт кунад.
9. Зифар
Бо назардошти атмосфераи ангурҳои умумиҷаҳонӣ, аҷиб аст, ки зино дар Бобил нархи баланд дорад. Аз сабаби ҷиноят ҷазои қатл пешбинӣ шудааст ва зан ба «дар гарм» ҷазои "убур карда шуд" лозим буд, ки ҳамроҳи дӯстдораш бо ҳамон ресмон паҳн шавад. Аммо, агар шавҳар хари хавфноки ходимаш мехост, ки зани худро риоя кунад, дар ин ҳолат шариат барои дӯстдорони худ раҳмат буд. Агар шавҳари касе, ки тасмиме дорад, ки занашро ронда шавад, мардеро, ки ӯ дар хоб буд, кушта шуд, кушта шуд.
10. Ҳомосексуализм
Мисли бештари зироатҳои дигари замин ба сӯи Яҳудо, ки баъд аз Константин масеҳиятро аз дини расмии Рум қадин ба миён овард, бобилиён барои ҳамҷинсексуализм хеле хуб буданд ва ба монанди юнони қадим инро ошкоро ва озодона карданд. Бо вуҷуди ин, онҳо баъзе амалҳои ҳомосексуалиро доштанд, ки боварӣ доштанд, ки ба сабаби нокомӣ дучор шуда буданд (ва онҳое буданд, ки бахти хубе буданд).
Олимон муайян карданд, ки мардони Бобил баъзан нақши ҷинсии занонро дӯст медоштанд ва аз ин имконпазир аст, ки ҳамҷинсбозӣ ба ҳамон мақсад, пешгирӣ кардани ҳомиладорӣ). Дар ҳар сурат, бобилиён барои стандартҳои имрӯза ба стандартҳои имрӯза «флисон» буданд.