خاطرات و خاطرات نازیسم

کسی در اتاق زیر شیروانی مخفی شده و خاطرات را هدایت کرد. کسی به اردوگاه تخریب آمد و به طرز معجزه آسایی جان سالم به در برد. این افراد همچنین خاطرات را نوشتند و حافظه مهربانانه از بدترین چیز عبور می کند. اما آنچه که باقی می ماند کافی است تا به وحشت و تاسف بکشید. با این حال، حس شوخ طبعی حتی عملکرد: در اردوگاه های تخریب، آن را به شوخی در مورد "پرواز به لوله" معمول بود.

و همچنین قهرمانی و خودکفایی وجود داشت (از جمله به خاطر فرزندان ناآشنا دیگران) و تلاش های تایتانیک به خاطر حفظ عزت نفس، و البته، یک اراده بزرگ برای زندگی نیز وجود داشت. نیاز به خواندن آن. فقط به این دلیل که واکسیناسیون بهتر از شر وجود ندارد.

آنا فرانک "پناه. دفتر خاطرات در حروف. "

"من هنوز هم زندگی می کنم، و این، با توجه به پاپ، مهمترین چیز است."

یکی از معروف ترین اسناد هولوکاست. 13 ساله آنا فرانک، یهودی هلندی، دو سال از دستگیری و تبعید به اردوگاه کار اجباری در اتاق زیر شیروانی آشنا با تمام خانواده پنهان شده است. او خاطراتی را در نامه های یک دوست داستانی - با تمام fanberies دختران، عروسک ها، درس های غیر قابل تحمل و نارضایتی به مامان هدایت کرد. بعدها، آنا سعی کرد این دفتر خاطرات را در رمان بازیافت کند، اما زمان نداشت: پناهگاه پلیس را پوشانده بود، و در نتیجه، دختر در اردوگاه فوت کرد. دفتر خاطرات تنها پس از مرگ او منتشر شد.

Kristina Prielan. "من از آشویتس جان سالم به در بردم."

"آن را در سراسر بدن انسان بوی می دهد. این بوی احمقانه است، عجایب، سر سنگین است، ریخته شده توسط سرب. "

دانشجوی زیرزمینی لهستانی که به "Blond Zosya" به عنوان "Blond Zosya" شناخته می شود، در سال 1944 به آشویتس افتاد، معروف ترین اردوگاه از بین بردن، معجزه آسایی و تلاش قبل از آمدن نیروهای شوروی زندگی می کرد و سپس یک کتاب نوشت که بعدا ترجمه شد زبانهای بسیار. در اردوگاه، او شروع به نوشتن اشعار در مورد زندگی در اطراف خود، در مورد همه چیز او را دیدم و تجربه در آشویتس. این خلاقیت بود که کریستینا به زنده ماندن کمک کرد و ذهن را نجات داد.

ولادیسلاو اسپایگمن. "پیانیست"

"مردم به عنوان آنها می توانند مقاومت در برابر ارسال به مرگ. زنان پله های آبیاری با آب، که به یخ تبدیل شده اند و آلمانی ها سخت تر از بالا رفتن از طبقه بودند. "

قبل از جنگ، این مرد با نام خانوادگی یهودی سخنرانی شوپین را در رادیو لهستانی پخش کرد. و پس از جنگ او همین کار را کرد. در فاصله محله یهودی نشین، تبعید، پرواز، زندگی در اتاق زیر شیروانی و یک افسر ملومانی آلمان بود، که در واقع و ولادیسلاو را نجات داد - همه اینها در فیلم "پیانیست" رومی پولانسکی در فیلم دیدیم. اما کتاب نوشته شده توسط کلمات ساده از شاهدان عینی دیوانه، یک تصور حتی وحشتناک تر را تولید می کند.

imre cerez "بدون سرنوشت"

"من به یک نوع سوراخ تبدیل شدم، به خالی شدن، و فقط می توانستیم در مورد پر کردن، خاموش، حذف این بی نهایت، خواستار، ناپایدار بی نظیر - گرسنگی".

یک نوجوان یهودی در طول جنگ اولین بار در کارخانه پالایش نفت دستگیر شد و سپس به آشویتس و بوخنوالد فرستاده شد، جایی که معجزه قبل از آمدن روس ها زندگی می کرد. Imre معمولی 16 ساله Obtus بدون آموزش بود. دیدگاه او از اردوگاه یک مرد بسیار جوان بدون تجربه زندگی است. این عاملی و کمبود احساسات به ویژه وحشتناک هستند - با همان انحراف، او در مورد گرسنگی، کار خسته کننده، مجازات های وحشتناک و قتل های جمعی صحبت می کند.

الی VELLEL "شب"

"در هر جسد دریایی، من خودم را دیدم. و به زودی متوجه خواهم شد، من یکی از آنها تبدیل خواهم شد. یک سوال از چند ساعت. "

الی ولل همراه با تمام خانواده به آشویتس رسید، و در سال 1944، زمانی که آلمانی ها به طور مستقیم توسط مجارستان اداره می شدند، در بوخنوالد. والدین، برادر و خواهر مردند الی و دو نفر دیگر از خواهران او جان سالم به در بردند. سپس او در پاریس زندگی می کرد، او در سوربن تحصیل کرد، بر روی ایدی، عبری، فرانسوی و انگلیسی نوشت. تمام زندگی من، یک ویسول سعی کرد که به طور کلی تجربه و تعجب کند - همانطور که در اصل امکان پذیر بود؟ من جواب را پیدا نکردم در سال 1986، الی جایزه نوبل جهان را دریافت کرد.

PRIMO LEVI "آیا این مرد؟"

"هر کس می تواند انعکاس خود را در یک صد چهره مرگبار، در یک صد پاره پاره، زشت، شبیه به چهره های پر شده را ببینید."

نخستین یهودیان ایتالیایی در سال 1944 به آشویتس افتاد و در ماه ژانویه 45 توسط روس ها منتشر شد. پس از آن، او چندین کتاب در مورد اردوگاه نوشت - آنها همه ی خودبوگرافی هستند یا بر اساس مواد خودبيوگرافي بودند. "آیا این مرد" - یک داستان ساده از اولین فرد در مورد چگونگی حفظ شأن و منزلت در شرایط زمانی که، به نظر می رسد، شأن - آخرین چیزی که می توانید در مورد آن فکر کنید.

آندره Vyozhev، Pavel Stetenkin. "از دست رفته: فرار از آشویتس."

"فرار یک دائمی رویایی بود، وسواس. بنابراین، مکالمات مربوط به ساقه باعث جوشکاری برای کسانی که به طور تصادفی آنها را شنیده اند. "

زندانیان شوروی جنگ در نوامبر 1941 به آشویتس آورده شدند. یک سال بعد، از حدود بیست هزار نفر همه دوصد نفر را ترک کردند: در آغاز جنگ، آلمانی ها بیش از حد در کار نبودند، و اردوگاه به سادگی سنگ زنی و مردم را بدون هیچ مزیتی نابود کرد. در 6 نوامبر 1942، بازماندگان تلاش کردند تا اجرا شوند. فقط چند نفر ممکن بود که در میان آنها بارها و ساقه، مردم یک اراده باور نکردنی و شانس بود. آنها کسانی بودند که این کتاب را نوشتند - همزمان وحشتناک و هیجان انگیز.