Αξιόπιστες αρχές - καλό πράγμα, αλλά τι γίνεται αν η αρχή χαθεί έντονα, ο βασιλιάς είναι σαφώς γυμνός, και όλα είναι ακόμα ντροπαλά να λένε ο ένας στον άλλο γι 'αυτό;
Έχουμε επιλέξει δέκα περισσότερο, πιθανώς αναπροσαρμοσμένα κλασικά έργα, θεωρούσαμε μεγάλη για να μιλήσουμε για το γιατί είναι σημαντικοί για την ιστορία και τον πολιτισμό, αλλά μάταια είναι ακόμα υπέροχα.Λιοντάρι Τολστόι "Πόλεμος και Ειρήνη"
Αν και ο ορισμός του "όλα μας" στερεωμένο για το Pushkin, αλλά ο Ρώσος συμπεριφέρεται σαν να είναι πραγματικά "όλοι μας" είναι ένα λιοντάρι tolstoy, και ειδικά το ρομαντισμό πολλών όγκων του. Για να πείτε γιατί αυτό το μυθιστόρημα είναι υπέροχο, όλα πηγαίνουν σε κίνηση. Και, φυσικά, το ίδιο το μέγεθος και ο ορισμός της διαφθοράς της γλώσσας ως "μεγάλης", και η απόλαυση για κάθε ιδέα του σχεδίου του συγγραφέα (WOW! Η ιδέα! Ένα τέτοιο σπάνιο πράγμα στη λογοτεχνία) , και η εικόνα της Natasha Rostova, επειδή είναι ωραία.
Στην πραγματικότητα, το μέγεθος επιβάλλεται έντονα στα ένθετα του κειμένου της ηθικοποίησης, που εκτελείται από τη στένωση και την αίσθηση της σημασίας του συγγραφέα. Αν θέλετε να δείτε μια λαμπρή διαφθορά, είναι καλύτερο να διαβάσετε το Andrei Platonova, στο παχύ, είναι ένα μέγιστο για μια δικαιολογία. Το μεγαλείο της ιδέας "και αφήστε τους θετικούς μου ήρωες να γίνουν πιο αργά από το φυσιολογικό, και το αρνητικό αμέσως" και την ομοιότητα των πιο αμφίβολων, το μεγαλείο των ιδεών που εκφράζονται (γυναίκες - ανόητοι! Ειδικά εκείνοι που δεν είναι ανόητοι! Στρατιώτης - σοφός! Intellegents - Lit!) - Αμφιβολία ακόμα περισσότερο.
Φαίνεται ότι η ρωσική Intelligents Awung από μια μεγάλη επιθυμία να έχει ένα ρωσικό επικό, το οποίο μπορεί να τρέμουν και τα οποία μπορούν να φρυγανίσουν μπροστά σε άλλους. Τα συγκροτήματα των προγόνων μας είναι κατανοητά, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά μετά την εμφάνιση ενός "ήσυχου don" να προσκολληθούν στον "πόλεμο και τον κόσμο", μπορείτε μόνο αδράνεια. Το "Silent don" έγινε το γεγονός ότι ο "πόλεμος και ο κόσμος" μόλις ανέβαινε να γίνει: ρωσικά epos, καλά γραπτά, χωρίς να αραιωθούν από λίτρα του εγώ του συγγραφέα, που πραγματικά δείχνουν ρωσική ψυχή. Αχ, ναι. Εκεί, δεν υπάρχει καμία kawainaya δεκατρία-παλιά Natasha Rostova. Αυτό, φυσικά, αλλάζει την υπόθεση, ναι-ΑΑ.
Lion Tolstoy "Άννα Καρέννα"
Δεδομένου ότι έχουμε ήδη διορίσει το ρωμαϊκό μεγάλο μέρος κάποιου, η Ida να χαίρεται και να λατρεύει όλα όσα βγήκαν από το ίδιο φτερό. Για παράδειγμα, η ιστορία της Άννας Καρενίνα, κάτι σαν μια λιγότερο εκτεταμένη έκδοση του Madame Bovarie και πιο λογοτεχνικές - σαπουνιστικές όπερες από τη ζωή του πλούσιου και του ατυχούς του Senory. Στην πραγματικότητα, το μυθιστόρημα και έγραψε στο είδος της σειράς για κυρίες, "με συνέχιση", με σύγχυση και σύνθετα συναισθήματα. Αλλά ο Tolstoy δεν θα ήταν λίπος, αν δεν ήταν για να ανοίξει τις κακίες και να σκοντάψει σε αυτά τη μύτη των ηρώων και των ηρωμάτων ενός κοσμικού δράματος. Για αυτό το μυθιστόρημα και αναγνωρισμένο αμέσως κοινωνικά. Αν και περισσότερο σαν το γεγονός ότι έχουμε ένα βιβλίο για το πώς ο Tolstoy δεν τους αρέσουν οι άνθρωποι αν έχουν συνήθεια του εσώρουχου.
Αν θέλετε να διαβάσετε κάτι στο πνεύμα "ναι, όλα τα αρσενικά εκεί και στροβιλίζονται και με λίπος σιωπηλοί", έχουμε αρκετό για να ανοίξουμε οποιαδήποτε πύλη ειδήσεων από τη ζωή της Feblebritis. Η ρωσική ψυχή "Karenina" δεν ανοίγει, η ένδυση δεν έχει μεγάλη σημασία και η πιο αιώνια, η γλώσσα εξακολουθεί να συννεφιάστηκε. Εάν δεν είχαμε φορεθεί με ένα μυθιστόρημα, εμείς οι ίδιοι, είναι απίθανο να προσελκύσει αυτή την προσοχή των ξένων οπαδών της ρωσικής λογοτεχνίας. Και αν θέλετε μια καλή ανάμειξη δράματος, πλούσιες γυναικείες φούστες, ισχυρά πάθη και ταυτόχρονα αυξάνοντας τη συνάφεια, είναι καλύτερο να διαβάσετε το "Thunderstorm Pass" Emily Bronte - ένα βιβλίο για τον κύκλο της βίας στην οικογένεια και την κοινωνία. Είναι αλήθεια ότι το τυχερό τέλος στον ρώσικο αναγνώστη θα φανεί χυδαίο, αλλά τελικά, και ο Tolstoy Happi-End δεν παραμέλησε. Θυμηθείτε τη Natasha Rostov με τα PELLECOMS στη διάτρηση.
Jer david selling "πάνω από το μεγάλο σε σίκαλη"
Λοιπόν, είναι πολύ ευχάριστο να διαβάσετε το βιβλίο ότι ένα καλό πρόσωπο μπορεί να μπερδευτεί, για να το πάρει, να φουσκώσει και όλα είναι κακά και ενοχλητικά. Ειδικά στις στιγμές που χάνονται στη ζωή. Αλλά για κάποιο λόγο, ο Lermontov ένας τύπος που κάνει σε συνεχή βάση, εμφανίζεται άμεσα ως ένα μαλάκα (διαβάζοντας τον ήρωα του χρόνου του ", μην χάσετε την προειδοποίηση του συγγραφέα από την υπερβολική κρίση για αυτόν τον" ήρωα "). Και ο Sullinger έχει ένα στερεό "Δεν με καταλαβαίνεις" και γενικά μια ματιά στον κόσμο από αυτόν τον μαλάκα από ένα καλό πρόσωπο. Δεν έχει σημασία, δεν υπάρχει άλλη ιδέα στο βιβλίο του βιβλίου και την καλλιτεχνική ενσάρκωση αυτού που είναι, καλό, αλλά δεν τραβάει το μεγάλο. Για μεγάλη και γεμίζοντας ότι είναι απαραίτητο περισσότερο. Σε γενικές γραμμές, έχουμε ήδη φθαρμένο ότι πολύ καλύτερα περιγράφει το ίδιο πράγμα.
Ernest Hamingway "Αντίο, όπλα!"
Ένας άλλος λαμπρός αδέξια, μόνο εκτός από την ανθεκτική μυρωδιά του stimeading από αυτόν υπάρχει επίσης πορτοκαλί καπό. Η ιδέα "στον πόλεμο είναι κακό, τραυμάτισα εκεί" Είναι δύσκολο να ονομάσω το πρωτότυπο, αν και γενικά συμφωνούμε με αυτό. Τί άλλο υπάρχει εκεί? Ο λευκός τύπος μεσαίας τάξης, ο οποίος υποφέρει, επειδή υπάρχει ένας κύκλος κακών ανθρώπων, γιατί αρχικά είναι σε πόλεμο και είναι κακός, και τότε η γυναίκα του πήρε και πέθανε. Επίσης, δεν είναι πολύ πρωτότυπο, η βιβλιογραφία υπερχειλίζει τους πάσχοντες της μεσαίας τάξης από λευκούς τύπους. Δεν έχουμε τίποτα ενάντια σε ένα τέτοιο οικόπεδο, αλλά και πάλι, η ιδέα είναι δύσκολη η κλήση δεν είναι τόσο εξαιρετική, αλλά με κάτι διαφορετικό από άλλα mainstream έργα. Ωστόσο, το τέλος είναι κανονιστικό. Αλλά διακρίνεται από μια καλή δουλειά από το κακό, και όχι υπέροχο από καλό.
Ο Ernest Hamingway "γέρος και η θάλασσα"
Μεγάλη τραγωδία ενός μικρού ανθρώπου που, γενικά, μια πολύ κακή μέρα, και καμία μεγάλη τραγωδία. Και όχι για το μεγαλείο του αρσενικού πνεύματος, αλλά για πεισματάρη, η οποία, γενικά, δεν οδήγησε σε τίποτα. Περιγράφεται εκτός από καλά. Αλλά, σκεφτείτε το λογοτεχνικό θυμίαμα των ΗΠΑ, δεν είναι σαφές γιατί το βραβείο Νόμπελ είναι εδώ. Το ίδιο το ίδιο πράγμα και ακόμη και μια παρόμοια γλώσσα (επίσης αγγλικά ... είναι δύσκολο να μείνετε από το αστείο) έγραψε Jack London. Πακέτα.
Ivan Bunin "Dark Alleys"
Είμαστε και οι δύο για ολόκληρη τη συλλογή και την ιστορία που το περιλαμβάνει. Η ρωσική μετανάστευση έσπευσαν μαζί του, όπως με ένα γραπτό tuba - αυτό είναι, στο τέλος, το Bunin, το τελευταίο (ή προτελευταίο, δεν έχει σημασία) του ογκόλιθου της αληθινής, χαμηλής τεχνολογίας ρωσικής λογοτεχνίας. Στη δεκαετία του 'από τη Ρωσία άρχισαν να φορούν με τους λευκούς μετανάστες και να υιοθετήσουν άδικα όλα τα συγκροτήματα και τις απόψεις τους. Δεν υπάρχουν λόγια, πολλοί ρωσικοί συγγραφείς και ποιητές αναπληρώνονται σε μεταναστεύσεις αναπλήρωσαν το θησαυροφυλάκιο της ρωσικής λογοτεχνίας. Εδώ εσείς και teffi, και Tsvetaeva, και ο Nabokov. Αλλά εκείνοι που παρακολουθούσαν μόνο στο παρελθόν και μόνο με την γεροντική απώλεια τυχόν σπιριών και οποιαδήποτε λάσπη, η οποία, στο παρελθόν, ήταν, μιλώντας μεταφορικά, συνέχισαν τον ένατο και δέκατο χρόνο για να παρασκευαστούν την ίδια τσάντα τσαγιού. Σε γενικές γραμμές, θέλετε μια καλή ρωσική βιβλιογραφία - έχουμε ήδη καλέσει τους οποίους είναι καλύτερο να διαβάσετε.
Gustave flaubert "κ. Bovari"
Ήδη όταν αναφέραμε ότι η Άννα Καρενίνα είναι μια κοσμική αγγλική έκδοση των Madame Doctors, ήταν δυνατόν να καταλάβουμε πώς αντιμετωπίζουμε το ενθουσιώδες μυθιστόρημα του Flaubert. Όχι, αντιμετωπίζουμε γενικά τον γαλλικό ρεαλισμό και στην ιδέα να κάνουμε μια γυναίκα έναν κεντρικό χαρακτήρα όχι μόνο ένα μυθιστόρημα αγάπης. Αλλά ο Flaubert έχει το ίδιο πρόβλημα που ο Tolstoy: δεν τους αρέσουν οι ζωντανοί άνθρωποι και δεν ξέρει πώς να το κρύψει. Η τραγωδία της άσχημένης ζωής στη ζωή ενός επιρρεπή στον ρομαντισμό, στο κίνημα της ψυχής μιας γυναίκας που δεν έχει την ευκαιρία να κερδίσει χρήματα για τα όνειρά της, κανονικά διαζυγίου και να ζουν με μυθιστορήματα, μετατράπηκε σε συνηθισμένο σαμαδαβίνιο. Είναι ιδιαίτερα αηδιαστικό ότι η διάσπαση της προετοιμασίας ήταν εντελώς με τη ζωή μιας πραγματικής γυναίκας - μόνο το όνομα αλλάζει. Και η κοινωνία είναι σαφής γιατί το μυθιστόρημα που χειρίζεται: Hooray, Hurray, πόσο καλά αποδεικνύεται ότι όλα τα προβλήματα από το bab και το γεγονός ότι θέλουν πολλά! Ναι, και η γλώσσα είναι καλή, τι είναι αυτό.
Herman Melville "Moby Dick"
Όλη η αμερικανική λογοτεχνία αυξήθηκε από το Dick Mobi. Ειδικά "γέρος και η θάλασσα". Τα σχέδια του Melville στο μυθιστόρημα πολλά, ο συγγραφέας είχε κάτι όλη την ώρα, η αναφορά στη Βίβλο καθόλου μπορεί να επιδιωχθεί σε κάθε δεύτερη προσφορά και να βρει δύο ταυτόχρονα - και αυτό παραδοσιακά θεωρείται ένα σημάδι ειδικού βάθους κειμένου . Η τροφή του σύγχρονου συγγραφέα του αναγνώστη, περιμένει συνεχώς κάποια ηθική, λαμβάνοντας και τραβάει ένα ξεχωριστό βραβείο συμπάθειας. Παρ 'όλα αυτά, το μυθιστόρημα χαλάει τον συγγραφέα από τη γνώση στον τομέα των φυσικών επιστημών, οι οποίες είναι ιδιαίτερα γελοίες τη στιγμή που οι αλήθειες του δέκατου ένατου αιώνα είναι ψευδείς θεωρίες. Ανάγνωση του τι να πω, ως αποτέλεσμα, μια διασκεδαστική και πραγματικά τίποτα κατανοητό από τους σύγχρονους, αλλά στον εικοστό αιώνα φορούσαν μαζί του μόνο επειδή στις αρχές του εικοστού αιώνα ο κόσμος ήταν εμμονή με την ιδέα του υπεράνθρωπου, κρυμμένου Στον άνθρωπο, θαυμάζοντας τη δύναμη του Πνεύματος, ακόμη και αν (και ειδικά αν) υπερβαίνει τα όρια της ψυχικής κανονικότητας. Σε αυτό το ιδεολογικό κύμα, το μυθιστόρημα και το προέκυψαν. Τη δική του δύναμη, λυπάμαι, δεν είχα αρκετό.
Antoine de saint-exupery "Little Prince"
Ο καθένας στη ζωή, συμβαίνει, θέλω συναισθηματικότητα. Βάλτο πάνω από το φωτεινό θάνατο του παιδιού, έκπληκτοι όμορφα διακοσμημένοι, ή ακόμα και μια χαλαρή. Το "Little Prince" θεωρεί γενικά ένα παιδικό βιβλίο - αφού όλα είναι υπέροχα και ένα αγόρι, αλλά αυτό είναι, αντίθετα, ένα βιβλίο είναι αυστηρά για τους ενήλικες που θέλουν να μιλήσουν λίγο με το εσωτερικό τους παιδί. Ακόμη και η αρχή είναι χτισμένη ώστε να αναφέρεται σε αυτό το εσωτερικό, και όχι σε ένα πραγματικό παιδί. Τι να πω, οι αφορισμοί στο βιβλίο είναι καλοί, οι τριαϊσοί είναι αληθινές (για το γεγονός ότι είναι οι τριαϊσοί) και η γέμιση είναι τουλάχιστον εσείς τρώτε. Αλλά στην πραγματικότητα, όλη η ιστορία που οι γυναίκες (που αντιπροσωπεύονται από το τριαντάφυλλο) είναι χαριτωμένες, αλλά οι ιδιότροπες ανατροπές, και ένας άντρας (αρκετά οπτικά εκπροσωπούμενος από ένα αγόρι) μπορεί να είναι τόσο προσβεβλημένος, να ρίξει ένα αβοήθητο τριαντάφυλλο, περνάει από άλλα τριαντάφυλλα για να θαυμάσετε , Σκουπίστε το, σκουπίστε εκεί, και στη συνέχεια όμορφο, αλλά τολμά να πεθάνω - έτσι ώστε ήταν κρίμα, αλλά ότι η Rosa συνειδητοποίησε και πίσω για να πάρει με απόλαυση. Όμορφα πιθανότατα ήταν, ο Durose, ένας σε ένα άδειο αστεροειδές, όπου μαζί σας και τα σκουλήκια, τρώτε φύλλα, πάρτε κάποιο είδος; Κατάλαβα τώρα, τι είναι καλό; Σε. Εξετάστε, ακούστε τον εαυτό της, και αυτός είναι εδώ όμορφος στα περίπτερα κασκόλ και όλα θα συγχωρεθούν, παρεμπιπτόντως. Ιδρώτα γραμμένο ύμνο νηλελτισμό.
Miguel Cervantes "Don Quixote"
Ο Ισπανός πήρε, κάθισε και έγραψε ένα διδασκόμενο σάτιρα στο Supermodic ρομαντισμό για τους Ιππότες. Γελοιοποιημένο στην ουρά και στη χαίτη, και πολύ καλά. Ξέρετε γιατί φορούμε πραγματικά αυτό το βιβλίο, όπως με μεγάλη; Επειδή αγνοούμε προσεκτικά την πρόθεση του συγγραφέα, παρεμπιπτόντως, αρκετά ενσωματωμένο και, όπως συμβαίνει συχνά, βλέπουμε τι θα θέλαμε να δούμε. Όπως και στον "ήρωα της εποχής μας", θέλουμε να δούμε πραγματικά δυσαρεστημένους, ακατανόητους, τόσο χαριτωμένο πάσχοντα, και την επιθυμία μας να τρώμε συναισθηματικά και ρομαντισμός στρέφει τον Don Kihota από έναν θλιβερή, αν και το Unenkly γενικά, αλλά ο βαθύτερος άνθρωπος του γέρου Ένας αληθινός ιππότης, κλώση κυριολεκτικά αντίθετος με όλους (ιδιαίτερα αντίθετα προς την ταλαιπωρία και την ταλαιπωρία της ποικίλης). Ενώ ο "ηλίθιος" του Dostoevsky είναι πολύ περισσότερο για το ιππότη και δεν αγνοούν ποτέ τα πάντα που συνοδεύουν αναπόφευκτα. Εμείς, εμείς.