Яна была зусім не прыгажуняй. Хоць зусім не выключана, што мастакі не здолелі перадаць ўсёй яе прыгажосці. Бо Ганну Аляксееўну аленіна лічылі адной з галоўных прыгажунь Санкт-Пецярбурга.
Аляксандр Сяргеевіч Пушкін закахаўся ў Ганну аленіна ўжо пры першай сустрэчы. Ды і чаму б і не. Яна была выдатна ўтворана, у яе было бліскучае пачуццё гумару, вясёлы нораў. А яшчэ яна добра разбіралася ў паэзіі і мастацтве. Адна бяда - Аляксандр Сяргеевіч ёй не спадабаўся. Ды і па праўдзе кажучы сувязь гэта б стала яшчэ тым мезальянса - яна фрэйліна самой імператрыцы Лізаветы Аляксееўны, а ён - нікому не вядомы стихоплёт.
А Аляксандр Сяргеевіч закаханы быў вар'яцка. І гэта была не проста запал. Ён сватаўся. Але супраць гэтай партыі выступіла маці Ганны, і аленіна Пушкіну адмовілі. Ён быў пакрыўджаны, збянтэжаны і літаральна знішчаны. А яшчэ ён прысвячаў сваёй каханай свае вершы. Зрэшты, ёсць меркаванне, што ажаніцца на аленіна перадумаў сам Пушкін і не прыехаў да іх у дом, калі яны чакалі паэта, каб абмеркаваць яго прапанову.
Замуж Ганна Аляксееўна выйшла ўжо пасля смерці паэта. Праўда, дагэтуль яе чакала цэлы ланцужок любоўных расчараванняў. Яе дзядзька Кісялёў нават развёўся дзеля жаніцьбы на аленіна, але потым раптам сказаў, што «засмучаны яго стан не дазваляе яму больш думаць пра жаніцьбу». Граф Виельгорский, які таксама прасіў рукі аленіна адмовіўся ад яе літаральна ў апошнюю хвіліну, не тлумачачы прычын. За гэтым рушыла ўслед мноства ні да чаго не абавязваюць сувязяў: Альфрэд дэ Дама, Чечулин, Краевкий, Цітоў, Рэпнін ...
Такім чынам, Ганна Аленіна выйшла замуж. Партыя была бліскучай - афіцэр лейб-гвардыі гусарскага палка Ф. А. Андро дэ Ланжерон, сына французскага эмігранта, які быў губернатарам Наварасійска. Але муж апынуўся недалёкай, сумным і жудасна раўнівым - раўнаваў жонку да ўжо мёртвага Пушкіну.
Хто ведае, шкадавала яна калі-небудзь пра свайго адмове Пушкіну. Пазней ужо пляменнікі і ўнукі хадзілі за ёй літаральна падалася назад і прасілі, каб распавяла пра свае сустрэчы з вялікім паэтам. А Ганна Аляксееўна захоўвала яго лісты і вершы ў тайніку і плакала па начах. Яна так і засталася ўсяго толькі адной з жанчын доўгага донжуанского спісу паэта.
А нашчадкам засталіся выдатныя вершы, напісаныя ў яе гонар.
Я вас любіў, любоў яшчэ, быць можа, у душы ў мяне згасла ня совсем-, Але хай яна вас больш не тревожит-, Я не хачу засмучае вас нічым.
Я вас любіў моўчкі, безнадзейна, То нясмеласцю, то рэўнасцю томим-, Я вас кахаў так шчыра, так далікатна, Як дай вам бог каханай быць іншым ...
(А. С. Пушкін)