Скоро Новый год, а значыць усе каналы абавязкова пакажуць нам «З добраю параю» і правільна зробяць. Таму што гэта фільм - легенда, фільм - сімвал і фільм, з'яўленне якога на нашых блакітных экранах азначае - у хату прыйшоў лепшы ў свеце свята.
І можна да хрыпаты спрачацца ці сапраўды гэта добрае кіно, ці нудны выхлап савецкага кінематографа, які нам выдалі за шэдэўр, але факт застаецца фактам. «Іронія лёсу» - неад'емная частка нашага агульнага культурнага кантэксту. Неад'емнай яе толькі тазік «Аліўе» і келіх шыпучкі пад звон Курантаў. Можа быць таму «светлы» вобраз Жэні Лукашына дагэтуль хвалюе жаночыя розумы і сэрцы. Зрэшты, апошнія гадоў гэтак дзесяць (а то і больш) Жэню прынята ганіць. Маўляў, слабак ён, і алкаш, і хам, і Мамчын сынок, і ануча. Зноў жа сабой Жэня ня добры, і голас у яго гідкі, і фігура грушападобнай, і наогул ... У нармальнай жанчыны на Жэню ні адна матылёк ня шелохнётся. Спрачацца не будзем, Жэня нам таксама не люб. Мы таксама не лічым яго героем нашага рамана, і ўжо тым больш героем нашага часу. Аднак, нядаўна падумалася нам, што, магчыма, мы не зусім маюць рацыю. Бо мы глядзім на Жэню з пазіцыі сучасных жанчын - свабодных, эмансіпаваным і якія чакаюць ад мужчын (што граху таіць!) Месяц з неба і пятую зорку з каўша Вялікай Мядзведзіцы. А Жэню Лукашына рабілі не для нас. Яго стваралі для нашых мам і бабуль. Гэта ім Жэня павінен быў падабацца. Гэта яны павінны былі пра яго марыць. Не мы - ЯНЫ! Так, можа быць, ім ёсць што сказаць у абарону гэтага п'яненькі, не занадта разумнага, якія ўяўляюць пра сябе невядома што мямліш? Сказана - зроблена. Мы апыталі знаёмых жанчын ва ўзросце ад 65ти да 80ти гадоў, і вось што пачулі.
ласкавы
Мой муж - ваенны. Чалавек ён выдатны, але ніякіх «цялячых пяшчот» сабе не дазваляў. У зносінах заўсёды сухі, нават (не буду хаваць) месцамі грубы. І сябры ў яго ўсё такія-ж. І вось я, якая звыкнулася жыць, як у казарме (тут яна усміхаецца) бачу раптам, што бываюць зусім іншыя мужчыны. Вельмі ранімыя, таму няздольныя параніць іншага чалавека. Мілыя, добрыя, ласкавыя. А мне ў жыцці гэтага, дзяўчынкі, вельмі не хапала. І я глядзела на Жэню, як на нейкі цуд. Нават не верыла, што ў рэальнасці такое можа быць. Тамара, 65 гадоў
сімпатычны
Лукашына сімпатычны. Не прыгажун, вядома, але акуратны, вельмі. І вельмі прыемна апрануты. Мужчыны насілі звычайна або касцюмы: двойкі ці тройкі, як на пахаваньні. Або, наогул, у рысе чём хадзілі. А Жэня ў водолазке, у пінжаку. Як Высоцкі, але абаяльных. А яшчэ ў Жэні вельмі добры погляд. Не ведаю, як іншым жанчынам, а мне ён за гэты погляд і за лоб высокі і разумны вельмі падабаўся. Людміла, 65 гадоў
інтэлігентны
Жэня Лукашына інтэлігентны ў самым вялікім сэнсе. Ён, мабыць, нават унікальны. Бо вобраз інтэлігента, які трансляваўся ў наш час «ў народ», быў даволі камічным. Гэтакі дурнаваты бяскрыўдны шалапут, які любіць вершы і выпіць. Калі хтосьці памятае «Шынок 13 крэслаў», то зразумее пра што гаворка. Уласна, у «Іроніі лёсу» персанажы Шырвіндта і Буркова як раз тыя самыя «народныя інтэлігенты». А Жэня Лукашына - ён па-сапраўднаму сціплы, разумны, іранічны і, галоўнае, здольны на чароўныя дзівацтвы. Аб адным з якіх, уласна, і зняты фільм. Вольга, 70 гадоў
смелы
Выдатны Жэня хлопец. Грае на гітары, спявае. Лекар, дарэчы. Мы ж тады ўсе любілі мужчын-лекараў. А што выпіў, так Новы год жа. І зразумела адразу, што п'е ён мала, інакш яго б так не разліло. А галоўнае, ён смелы. Апынуўся здольным на каханне з першага погляду. На вялікую і добрую каханне. Ну? Многіх вы такіх ведаеце? (Уздыхае) То-тое ж? Жанна, 72 года
рамантычны
Дзяўчыны, ну хіба ж не зразумела. Жэня Лукашына - сапраўдны рамантык! Гэта для жанчыны галоўнае. Ларыса, 70 гадоў
клапатлівы
Мне здаецца, што сённяшняя жаночая туга па «моцнаму плячы» ад агульнай неўладкаванасці свету. У СССР мы жылі, вядома ж, не багата, але даволі бяспечна. Патрэба ў мужчынскім моцным плячы ў жанчын, безумоўна, мелася, як без гэтага, але значна больш мы мелі патрэбу ў агульнасці інтарэсаў, у дабрыні, ў паразуменні. А вось гэта як раз было ў дэфіцыце. Таму няхай жыве Жэня! Добры, уважлівы, клапатлівы. Дарэчы, чаму ануча? Дзе ён ануча? Таму што з мамай жыве? Так тады ўсё жылі з бацькамі. Няма. Ён не ануча. Ён проста неканфліктны. І гэтым добры. Валянціна, 67 гадоў
Вясёлы
А я, дзяўчыны, была замужам сьпярша за «Іпалітам», потым за «Жэняй». З адным было сумна, але сытна. З іншым весела - паходы, вогнішчы, гітары, выдатная кампанія. Праўда мне прыйшлося працаваць ад званка да званка. У літаральным сэнсе. Настаўніцай, як Надзя. Скажу так: абодва горш. Але калі б можна было выбіраць зноўку: выбрала б Жэню. Што? Няма. Не ўдава. У разводзе. І не шкадую. Іна, 65 гадоў
