Ўсякая жанчына, якая пабывала ў статусе цяжарнай, ведае, як патрэбныя краіне яе фізіялагічныя вадкасці. Здаецца, і месяца не праходзіць, каб лекары сурова не запатрабавалі ў цябе чарговую порцыю крыві ці чаго-небудзь у слоічку. Да чаго гэта прыводзіць - чытай ў выдатным аповедзе Вольгі Савельевой.
Я вельмі заняты і вельмі цяжарных чалавек. Маю мачу чакаюць адразу ў трох месцах.
Я паглынутая сваёй місіяй - давезці яе ў цэласці і захаванасці. Свежую.
Спяшаюся. Іду качачкай. Такі Чарлі Чаплін ў запаволенай здымцы. Баюся расплюхаць свой які хутка псуецца продукт.Чарли, Чарлі, смешны дзівак ...
У сумцы - тры кантэйнеры з чырвонымі вечкамі. Такі Баста святлафор. Загорнуты ў целлофанчик. Двайны. І ў падарункавым навагоднім пакеце з аленем. Іншага проста не знайшла.
Я засяроджана рухаюся з пункта А ў пункт Б. Сварлівы навігатар прарочыць восьмибалльные коркі. А паясніца і так зацекла: кідаю машыну на перахаплялыя, спускаюся ў метро.
Накшталт не гадзіну-пік, а народу - цемра. Я баюся натоўпу.
У ёй абавязкова ёсць чалавек, які еў лук. Рэпчаты. І ён абавязкова стане шумна дыхаць у мяне, распускаючы амбре з цыбулявых кольцаў ...
"Чуеш ты, Чыпаліна! .." - захочацца сказаць мне, але я прамаўчу. Мяне не дзятлы выхоўвалі, дзяўбаць не вучылі ...
Ўносяць мяне ў вагон. Прыхінаць да надпісы "Не прытуляцца". Месца не саступаюць. У натоўпе мой дзевяцімесячны жывот нікому не цікавы. Замерла. Мне ўсяго пару станцый, вытрымаю. Тут адчуваю - нехта ззаду шерудит. Церабіць. Коўзаецца. Корпаецца.
Нервова падцягваю сумку да сябе. Мамадорогая! А яна ўжо разрэзана! Па шве! Прама бок выразаны! Як дзверцы для гноміка!
Пацеючы ад страху, выскокваю на станцыі "Таганская". Доля арыштанцкага! Ну? Ну? Што прапала? Кашалёк на месцы. Дакументы, тэлефон - таксама. Фух! Цукеркі. Памада. Радавой сертыфікат. Усё тут.
А дзе навагодні пакет з аленем ???
Самае каштоўнае! Няма! Няма яе, роднай !!! Ранішняй, чыстай, як сляза, сонечнай, поўнай лейкацытаў наліўных, ды гемаглабіну рускага ...
Гэта што ж, зноў мне, зассыхе, цёмнага рана мачыцца ў слоічкі, ды нашча для чысціні кровушку па ранішняй расе спяшацца да лекар ???
Хныкаючы, тэлефаную мужу прама з метро.
- Толькі коратка, - загадвае муж. Ён на працы, яму не да мяне.
- У мяне скралі мачу, - гарлапаню я, перакрыкваючы шум прыбываюць цягнікоў. Жанчына побач спалохана кідаецца ў бок.
- А яшчэ што-небудзь скралі? - хвалюецца рацыянальны муж.
- Не паспелі ... Я папаліць ... Сумку разрэзалі, сволачы ... Увесь дзень дарэмна ...
Муж зноў яго хапіла ад рогату ...
- Што ты ржёшь? - панура высвятляю я: мне вось рэальна не смешна, я пачынаю верыць у сурокі.
- Сёння ў гэтага злодзея чорны дзень ...
- Жоўты!
- Жё-о-о-о-олтый, - рагоча муж, і потым, подуспокоившись, успамінае пра свой шлюбны абавязак - гасіць мае гарманальныя буры. - Ну ты не хвалюйся, мась. Сёння ж купі сабе дарагі новую сумку ... А мача - рэсурс ўзнаўляльнымі! У цябе гэтага дабра ...
Я з лёгкай крыўдай кладу трубку, не падзяляючы весялосці мужа: я ў вобразе. У вобразе Царэўны Несмеяна.
НІ-ЧЭ-ГА-Я-НЕ-ХОЧУ! Толь-ДА-АД-вёз-ці-МО-ЧУ !!!!
Вось іду дадому, не солоно сёрбаўшы, думаю пра чалавека з навагоднім падарачным пакетам ...
Тры порцыі, бл ... Вось навошта?
Хто ты, маньяк уринотерапиновый? ... Сваяк Генадзя Малахава? Агурок табе ў зад!
Каб табе на ўсе святы такія падарункі дарылі! ..
Каб ты ў наступным жыцці нарадзіўся удзельнікам "ДОМА-2", і цябе на Сейшэлы не ўзялі!
Каб ты на Мкаде ў корку стаяў тры гадзіны, а встречке ўвесь гэты час неслася б пад 200 ...
Каб у цябе вада пад пельмені закіпела, а пельменяў у маразілцы няма!
Алень ты бязрогі, кароч ...
P.S. Распавядаю сяброўкам пра гэта здарэнне. Кажу: сумку разрэзалі, угадай, што спёрли? 9 з 10 другім варыянтам пасля кашалька прапануюць: "Аналізы?"
Пакрыўдзілася. Вы што думаеце, з мяне і ўзяць-то больш няма чаго?