Роўна 70 гадоў таму чалавецтва нанесла сабе рану, якая баліць да гэтага часу. Раніцай 6 жніўня амерыканскія самалёты скінулі па атамнай бомбе на японскія гарады Хірасіма і Нагасакі. Гэта стала новай вяхой у рамястве забойства чалавека чалавекам. За 130 000 новае зброю забіла адразу.
Дзясяткі тысяч людзей яно працягвала забіваць і праз гады пасля двух выбухаў. Пра гэта страшна казаць проста лічбамі, таму што людзі - гэта не проста лічбы. Насця Раманькова сказала вершамі. І так выйшла дакладней няма куды - навылёт.значыць, можна паліць, не баючыся, што хто-то заўважыць хоць школьныя сцены цяпер мне ледзь па плячо легчы ў далоні патыліцай, і слухаць, як дыхае вецер і не думаць пра смерць, старанна думаючы ні пра што
мама, праўда, тыя шэрыя анёлы былі чужымі? і ў калодзежы, у якім змесціцца толькі адзін я вісеў на руках, на круках, на расцягнутых жылах я крычаў у яго - Госпадзе !, ён адказваў - падзі .. але я выжыў, і гэтая удача неспасціжная я жывы, усе мае прыгоды наперадзе
я не здамся, мяне завуць Хіро, я сын Хірасімы я іду да крамы, павінна быць, там шмат усяго калі я буду моцным, то неба застанецца сінім мама, то праўда, то быў калодзеж для аднаго?
я іду да крамы знайсці сабе нешта да абеду сярод друзу, шкла, і камянёў, і раздушаных тэл мне так сорамна, як быццам я нешта няправільна зрабіў
мам, скажы, я каго-небудзь здрадзіў, калі ацалеў?
Крыніца: старонка Насці Раманькова