Памятаеце, мы адзін аднаму расказвалі ў лагерах пра чырвоную руку і чорныя фіранкі? І абавязкова знаходзілася такая майстрыха распавядаць, у якой знаёмая гісторыя набывала абрысы доўгага і захапляльнага трылера не горш, чым у Кінга.
Мы ўспомнілі чатыры такія гісторыі. Не чытай іх у цемры!чорныя шторы
У адной дзяўчынкі памерла бабуля. Памірала калі, паклікала да сябе дзявочых маму і сказала:
- Што хочаце з маім пакоем рабіце, але не вешайце туды чорныя шторы.
Павесілі ў пакоі белыя шторы, і стала цяпер там дзяўчынка жыць. І ўсё было добра.
Але аднойчы яна пайшла з дрэннымі хлопцамі шыны паліць. Шыны вырашылі паліць на могілках, прама на адной старой магіле якая правалілася. Сталі спрачацца, хто подожжёт, цягнулі жэрабя запалкамі, і выпала падпаліць дзяўчынцы. Вось яна падпаліла шыну, а адтуль як пойдзе дым і прама ёй у вочы. Балюча! Яна загарлапаніла, хлопцы за яе спалохаліся і за рукі ў бальніцу пацягнулі. А яна нічога не бачыць.
У шпіталі ёй сказалі, што ёй цудам не выпаліла вочы, і прапісалі рэжым - сядзець дома з зачыненымі вачамі і каб у пакоі заўсёды было цёмна-претемно. І ў школу не хадзіць. І ніякіх агнёў нельга бачыць, пакуль не выздаравее!
Тады мама пачала шукаць у дзявочых пакой цёмныя шторы. Шукала-шукала, але ніякіх цёмных няма, толькі белыя, жоўтыя, зялёныя светлыя. І чорныя. Рабіць няма чаго, купіла яна чорныя шторы і павесіла дзяўчынцы ў пакой.
Вось на другі дзень мама іх павесіла і пайшла на працу. А дзяўчынка села хатняе заданне пісаць за стол. Сядзіць і адчувае, як нешта яе кранае за локаць. Скаланула, паглядзела, а нічога, акрамя штор, побач з локцем няма. І так некалькі разоў.
На другі дзень яна адчувае, што нешта яе за плечы кранае. Ускоквае, а вакол нічога няма, толькі шторы побач вісяць.
На трэці дзень яна адразу крэсла перасунула на далёкі канец стала. Сядзіць, урокі пішуць, а нешта яе шыю кранае! Дзяўчынка ўскочыла і ўцякла на кухню, і ў пакой ня заходзіла.
Мама прыйшла, урокі не напісаны, стала яна дзяўчынку лаяць. А дзяўчынка пачала плакаць і прасіць маму не пакідаць яе ў тым пакоі.
Мама кажа:
- Нельга быць такі баязліўкай! Глядзі, я сёння ўсю ноч у твайго стала прасяджу, пакуль ты спіш, каб ты ведала, што нічога страшнага няма.
Раніцай дзяўчынка прачынаецца, маму кліча, а мама маўчыць. Дзяўчынка стала гучна плакаць ад страху, прыбеглі суседзі, а мама мёртвая за сталом сядзіць. Павезлі яе ў морг.
Тады дзяўчынка пайшла на кухню, узяла запалкі, вярнулася ў спальню і падпаліла чорныя шторы. Яны згарэлі, але ў яе ад гэтага выцяклі вочы.
сестрёнка
У адной дзяўчынкі памёр тата, а мама была зусім бедная, не працавала і не ўмела, і ім прыйшлося прадаць кватэру. Яны з'ехалі ў стары бабулін дом у вёсцы, бабуля ўжо два гады як памерла, і там ніхто не жыў. Але было там прыстойна, таму што там прыбіраў суседка за грошы. І дзяўчынка з мамай сталі там жыць. Дзяўчынцы было далёка хадзіць у школу, і ёй далі такую даведку, што яна вучыцца дома, і толькі ўсялякія экзамены і кантрольныя ходзіць да канцы чвэрці здаваць у школу ў райцэнтры, так што яны цэлы дзень з мамай сядзелі дома, толькі часам у краму хадзілі, таксама ў райцэнтр. А мама была цяжарная, і ў яе рос жывот.
Доўга-доўга рос, і вырас удвая больш, чым звычайна, так доўга дзіця не нараджаўся. Потым мама сышла быццам бы ў краму, зімой, і не было яе амаль тыдзень, дзяўчынка ўся змарнавалася: страшна ёй дома адной, у вокнах чорна, электрычнасць з перабоямі, гурбы па самыя вокны намяло. Ежа заканчвалася, але яе суседка падкормлівала. І тут позна ўвечары, ці ўначы, у дзверы пастукалі і мамчын голас дзяўчынку паклікаў. Дзяўчынка адкрыла, і мама ўвайшла. Яна была ўся бледная, з сінімі кругамі вакол вачэй, худая і стомленая. Яна нарадзіла дзіця і трымала яго на руках, загорнуты ў нейкую аблезлую шкуру, можа быць нават сабачую. Дзяўчынка дзверы зачыніла хутчэй, дзіця на стол паклала, стала маму распранаць - яна вельмі замёрзла, была ўся ледзяная. У жалезнай печцы дзяўчынка развяла агонь, каля гэтай печкі яны вечарамі грэліся, і пасадзіла маму ў старое крэсліка, а потым пайшла паглядзець дзіцяці.
Разгарнула паволі, а там такі дзіця, што адразу зразумела, што гэта не нованароджаны і нават не немаўля. Там іншая дзяўчынка, гадоў трох ці чатырох, твар маленькае і злое, і няма ні ручак, ні ножак.
- Ой, мама, хто гэта? - спытала дзяўчынка, а мама кажа:
- Усе немаўляты спачатку брыдкія. Калі сестрёнка падрасце, будзе ўсё ў парадку. Дай сюды.
Ўзяла дзіця на рукі і стала карміць грудзьмі. І тая дзяўчынка грудзі смокча, як ні ў чым не бывала, і на першую дзяўчынку глядзіць хітра і злосна.
А клікалі іх Насця і Оля, Оля - гэта якая без рук і без ног.
І Оля гэтая ўжо сама выдатна бегала і скакала, то ёсць вельмі хутка поўзала, на жываце. І скакала на ім, і ў яе атрымлівалася, як у вусеня, сябе паставіць стаўма і зубамі, напрыклад, што-небудзь схапіць і на сябе пацягнуць. Ніякага спасу ад яе не было. Яна ўсё перакульвала, грызла, псавала, а мама загадала Насці за ёй прыбіраць, таму што Насця старэйшая і яшчэ таму, што маме цяпер ўвесь час было дрэнна, яна хварэла і нават спала дзіўна, з адкрытымі вачыма, як быццам проста самлеў ляжала. Рыхтавала сабе цяпер Насця сама, і кушала асобна ад мамы, таму што ў мамы была нейкая свая дыета для кормячых. Жыццё стала зусім агідная. Калі Насця не кушала і не прыбірала за пакостницей Оляй, то мама адсылала яе ці па дровы, ці рабіць урокі, і Насця цэлы дзень і цэлы вечар вырашала і вырашала задачы і пісала практыкаванні, і яшчэ вучыла ўсякую фізіку так, каб пераказваць усё, не запінаючыся ні на адным слове. Мама амаль нічога не рабіла, усё карміла Олю або адпачывала паміж кармлення, таму што якая корміць жанчына моцна стамляецца, а ўсё было на Насці, і Олю мыць таксама, а Оля выгіналася і агідна смяялася, то яшчэ задавальненне было яе мыць ад какашек. Але Насця ўсё цярпела дзеля мамы.
Так прайшоў месяц ці два, і зіма станавілася толькі халадней, і ўсё наваколле ў гурбах, і лямпачкі, якія прама без люстраў віселі ў пакоях, увесь час міргалі і былі вельмі цьмяныя.
Як раптам Насця стала заўважаць, што хто-то ўначы да яе падыходзіць і над асобай у яе дыхае. Яна спачатку думала, што гэта мама, як раней, глядзіць, ці добра яна спіць і не спаўзла Ці коўдру, а потым паглядзела скрозь вейкі, а гэта Оля варта стаўма ля ложка і глядзіць на яе, і так усміхаецца, што проста сэрца ў пяткі .
Тут Оля заўважыла, што Насця глядзіць, і сказала агідным голасам:
- Хто цябе прасіў глядзець, калі не трэба? Цяпер я ад цябе буду пальцы адкусваць. Па пальчыку за ноч. А потым рукі буду ёсць. І так у мяне свае рукі вырастуць.
І яна тут жа адкусіла Насці мизинчик на руцэ, і адтуль палілася кроў. Насця ляжала як у здранцвенні, але ад баліць падскочыла і як закрычыць! А мама ўсё роўна спіць, і Оля смяецца і скача.
- Добра, - сказала Насця. - Я з табой усё адно нічога зрабіць не магу.
І легла, быццам бы спаць. І нават заснула.
А раніцай Оля зноў обкакалась, і мама загадала Насці яе памыць. Добра, што яшчэ дровы былі ў доме, таму што да кастры ўжо было з-за гурбаў не дайсці і да студні таксама, Насця для ванначкі вады набрала прама са снегу, вядром снег зачёрпывала і разагравала на печы. Рана ад адкушаным пальца моцна хварэла, але Насця нічога маме не казала. Ўзяла Олю і стала купаць яе ў дзіцячай ванначцы, якую яны на гарышчы знайшлі, яшчэ калі пераязджалі. Оля, як заўсёды, выгінаецца і хіхікае, а Насця яе стала тапіць. Тут Оля разышлася, білася страшна, скусала Насці ўсе рукі, але Насця яе ўсё роўна ўтапіла, і яна перастала дыхаць, і тады Насця паклала яе на стол і ўбачыла, што мама ўсё глядзіць на печку і нічога не заўважыла. А потым Насця страціла прытомнасць, таму што з укусаў повытекало шмат крыві.
За ноч домік занесла снегам так, што суседка спалохалася і выклікала выратавальнікаў. Тыя прыехалі і адкапалі домік, і знайшлі ўнутры дзяўчынку ў непрытомнасці, з скусала рукамі, мёртвую жанчыну забальзамаваную і драўляную куколку без ручак і ножак.
Насцю потым у дзіцячы дом аддалі для глуханямых. Яна ж на самай справе была нямая, з мамай казала рукамі.
Дзяўчынка, якая гуляла на піяніна
Адна дзяўчынка з мамай і татам заехала ў новую кватэру, вельмі прыгожую, вялікую, з залай, кухняй, ваннай, двума спальнямі, і ў зале стаяла нямецкае піяніна з вішнёвага дрэва. Ведаеце, як выглядае паліраванае Вішнёў дрэва? Яно цёмна-чырвонае і блішчыць, як кроў.
Піяніна было вельмі трэба, таму што дзяўчынка хадзіла вучыцца гуляць на піяніна ў дом культуры. на новай кватэры нешта дзіўнае з дзяўчынкай здарылася. Яна стала гуляць начамі на гэтым піяніна, хоць раней не вельмі любіла. Не надта гучна грала, але чуваць.
Спачатку бацькі яе ня ганьбілі, думалі, найграўшыся і перастане, але дзяўчынка ўсё не пераставала.
Яны заходзяць у залу, яна каля піяніна варта, на піяніна ноты, і на бацькоў глядзіць. Яны лаюць яе, яна маўчыць.
Сталі тады піяніна зачыняць на ключык.
Але дзяўчынка незразумела як кожную ноч усё адно адкрывала піяніна і гуляла на ім.
Сталі яе сароміць, караць, а яна ўсё роўна на піяніна ноччу гуляе.
Сталі замыкаць яе спальню. А яна невядома як вонкі выбіраецца і зноў гуляе.
Тады ёй сказалі, што яе аддадуць у інтэрнат. Яна плакала-плакала, ёй кажуць, дай сумленнае піянерскае слова, што больш гуляць не будзеш, а яна маўчыць зноў. Аддалі ў інтэрнат.
А на наступны дзень яе маму і тату хтосьці ўначы задушыў.
Сталі шукаць, хто іх задушыць мог, спыталі дзяўчынку, ці не ведае чагосьці. І яна тады рассказала.На чырвоным піяніна гуляла не яна. Кожную ноч яе будзілі лётаюць белыя рукі і загадалі пераварочваць ноты, пакуль яны гуляюць на піяніна. А яна нікому не казала, таму што баялася і таму што ніхто ўсё роўна не паверыць.
Тады ёй следчы кажа:
- Я табе веру.
Таму што ў гэтай кватэры раней жыў піяніст. Яго арыштавалі за тое, што ён хацеў атруціць ўрад. Як арыштавалі, ён стаў прасіць, каб не білі па руках, бо рукі яму патрэбныя, каб гуляць на піяніна. Тады адзін НКВДэшнікі сказаў, што зробіць так, каб рукі яму ў НКУС не кранулі, узяў рыдлёўку ў дворніка і адсек абедзве рукі. І ад гэтага піяніст памёр.
І гэты нквдшешник быў дзявочых тата.
няправільная дзяўчынка
У класе ў адной дзяўчынкі па імі Каця з'явіўся новы настаўнік. У яго былі злыя вочы, але ўсе яго вельмі хвалілі, таму што ён размаўляў добрым голасам і таму што калі вучань яго доўга не слухаўся, то настаўнік запрашаў яго папіць гарбаты, і пасля гарбаты вучань станавіўся самым паслухмяным ў свеце дзіцем і казаў, толькі калі пыталіся. І ўжо ўсе вучні ў дзяўчынкі ў класе сталі паслухмянымі, толькі сама дзяўчынка яшчэ была звычайная.
Як-то раз дзяўчынку мама паслала аднесці настаўніку дадому нейкія набыткі, якія ён прасіў зрабіць. Дзяўчынка прыйшла, настаўнік пасадзіў яе піць на кухні гарбату і сказаў:
- Сядзі тут ціха і ў склеп не хадзі.
А сам узяў пакупкі і сышоў з імі на гарышча.
Дзяўчынка чай выпіла, а настаўнік не ідзе. Стала яна па пакоях блукаць, глядзець на сценках фатаграфіі і карціны. Праходзіла над лесвіцай ў склеп, і ў яе з пальчыка ўпала колца, якое падарыла бабуля. Дзяўчынка вырашыла хутка за колцам злазіць і сесці на кухні, як ні ў чым не бывала.
Спусцілася яна ў склеп, азіраецца, а вакол тазы з крывёю. У адных ляжаць кішкі, у іншых печань, у трэціх мазгі, у чацвёртых - вочы. І глядзіць, вочы-то бо чалавечыя! Яна спалохалася і як закрычыць!
Тут у склеп увайшоў настаўнік з вялікім нажом. Паглядзеў і сказаў:
- Ты дрэнная, нягодная, няправільная Каця.
Схапіў Каціны косы і адрэзаў.
- З гэтых валасоў я зраблю валасы добрай, правільнай Каці. А цяпер мне патрэбна твая скура. Вочы я правільнай Каці вставлю шкляныя, якія для мяне твая мама купіла, а скура патрэбна сапраўдная.
І нож зноў занёс.
Каця стала па склепе бегаць, а настаўнік стаіць каля лесвіцы і смяецца:
- З гэтага склепа іншага выйсця няма, бегай-бегай, пакуль не звалішся, тады з цябе стане лягчэй скуру здымаць.
Тады дзяўчынка супакоілася і вырашыла схітраваць. Пайшла прама на яго. Ідзе і ўся трасецца, а раптам нічога не атрымаецца. І ён яе заб'е і па тазіку раскладзе, а дадому замест яе пойдзе паслухмяная лялька.
А настаўнік усё смяецца і нож паказвае.
Тады дзяўчынка раптам сарвала з шыі бусік, якія таксама бабуля падарыла, і як кіне настаўніку ў твар! Прама ў вочы і ў рот! Настаўнік адхіснуўся, вочы крывёю наліліся і нічога не бачаць. Паспрабаваў на дзяўчынку кінуцца, а каралі ўжо на падлогу ўпалі, рассыпала, ён на іх паслізнуўся і ўпаў. І дзяўчынка яму на галаву скокнула абедзвюма нагамі, і ён страціў прытомнасць. А яна тады вылезла з склепа і пабегла ў міліцыю.
Настаўнікі потым расстралялі. Ён у іншым горадзе, дзе раней працаваў, цэлую школу на хадзячых лялек замяніў.
галодная лялька
Адна дзяўчынка з мамай і татам заехала ў іншую кватэру. І ў пакоі, якая дзіцячая, апынулася прыбіта да сцяны цвікамі лялька. Тата паспрабаваў выцягнуць цвікі, але не змог. Пакінулі так.
Вось дзяўчынка легла спаць, і раптам куколка варушыць галавой, адкрывае вочы, глядзіць на дзяўчынку і кажа страшным голасам:
- Дай мне паесці чырвоненькую!
Дзяўчынка спалохалася, а куколка басам зноў і зноў гэта кажа.
Тады дзяўчынка пайшла на кухню, надрэзаць сабе палец, набрала лыжку крыві, прыйшла і кукалцы ў рот наліла. І лялька супакоілася.
На наступную ноч зноў усё тое ж. І на наступную. Так дзяўчынка тыдзень сваю кроў па лыжачцы ляльцы давала і стала худнець і бляднець.
А на сёмы дзень лялька кроў выпіла і кажа сваім страшным голасам:
- Слухай, ненармальная, а варэння ў вас хаты наогул-наогул няма?
Гісторыі распавядала Ліліт Мазикина
Ілюстрацыі: Shutterstock