Як толькі мы скончылі сняданак (хатнія вафлі і падсмажаны бекон, калі каму цікава), мае дзеці расьсеяліся па розных кутах хаты, муж сеў на канапу з малечай, а я вярнулася да сваёй кухоннай службе - прыбіраю са стала, маю, чышчу і скрабучы. Я ўвесь час на пасадзе і няма ў мяне ні выходных, ні вакацый.
І вось, пакуль я драю і начышчала, мне ў галаву прыходзіць думка, простая, як друшляк: а хіба не было б хутчэй, калі б і дзеці, і муж дапамаглі мне прыбраць гэты бардак і мы потым змаглі б адпачыць ўсе разам? Хіба не крута б было, калі б дзеці зразумелі, што маці прызначаны не для таго, каб усё жыццё падціраюся за імі? Ну раз ужо мы ўсе тут жывем на аднолькавых умовах.
Падумала і сказала. «Гэй, дзеці! А давайце-ка ўсё па-хуткаму ўбяром і пагуляем! »
Цішыня ў адказ, толькі вецер свішча.
Муж, які выдатна улавіў, як у паветры запахла электрычнасцю, з уздыхам спаўзае з канапы і робіць жэст добрай волі - «Давайце, хлопцы, дапаможам маме з уборкай».
І тут я разумею, што такая пастаноўка пытання жахліва, жахліва, жахліва няправільная. Таму што ўборка - у чым бы яна ні была - гэта не пра «дапамагчы маме».
Так, я сяджу дома, так, я гатовая ўтрымліваць дом у чысціні, у нас ўсякая праца пашане. Але гэта яшчэ не значыць, што ўборка - гэта маё і толькі мая справа.
Ва ўсіх па-рознаму, вядома, але ў нашай сям'і я працую з дома і зарабляю столькі ж, колькі мой муж. Каб захаваць працу (і не сысці з розуму) мне даводзіцца расстаўляць прыярытэты і планаваць час - і ўборку ў тым ліку. Зразумела, што забіваць увесь дзень на мыццё і паліроўку я не магу - і вы таксама напэўна не можаце.
Пакуль я не працавала, я прыводзіла дом у парадак у тыя гадзіны, калі муж быў у офісе, але цяпер мне даводзіцца рабіць той жа аб'ём працы па вечарах і на выходных. Дайшло да таго, што мне прыйшлося наняць памочніцу, у такім адчаі я была.
Два высновы: а) мы свінні і гэты дом-ткі патрабуе уборкі, б) я прывучыла дзяцей лічыць, што ўборка - гэта і напраўду мая праца.
Сітуацыя так сабе. Спаборніцтвы кшталту "хто больш упахался» не ідуць на карысць сям'і. Але яшчэ больш ёй шкодзіць сітуацыя, калі любая ўборка ўспрымаецца як «дапамогу маме» - прытым, што мама-то таксама працуе, на секундочку.
Тым не менш кожны раз, калі я прасіла мужа загрузіць «мне» пральную машынку ці згуртаваць дзяцей, каб яны прыбраў на «маім» кухонным стале, я адчувала сябе так, быццам праваліла экзамен на званне «Добрай Мамы». Але я не хачу, каб мае дзеці думалі, што дом убіраецца сам сабой, пакуль ніхто не бачыць.
Я хачу, каб дзеці разумелі, што ўборка - важная праца, і раз мы дзелім дом, мы павінны дзяліць і адказнасць. Ці скажу я дзякуй мужу, які возьмецца начысціць ванну, калі ў мяне запарка па працы? Вядома. А дзецям, калі яны раптам вырашаць прыбрацца ў пакоі, проста каб я іх пахваліла? Натуральна! Венікам клянуся, што скажу. Але гэта не «дапамогу маме». Гэтае супрацоўніцтва.
Гэта не мае ніякага дачынення да дзяльбы абавязкаў і гендэрных роляў. Гэта пра тое, каб на ўласным прыкладзе паказаць, што мы - сям'я, мы ўсе разам у гэтай лодцы, і чысціня яе палубы - на нашай агульнай сумлення.
крыніца