Па сюжэце фільма «Недатыкальныя» ( «1 + 1») галоўныя героі аказваюцца ў выставачнай зале Цэнтра Жоржа Пампіду ў Парыжы, дзе праходзіць падрыхтоўка да выставы. Іх увагу прыцягвае дзіўная карціна на адным са стэндаў, вакол якой у далейшым выбудоўваецца адна з сюжэтных ліній кінафільма. Мы вырашылі пафантазіраваць, якая гісторыя магла б хавацца за гэтай карцінай.
Аўтар: Мікалай Кодий, выпускнік майстэрні Андрусевіч
На вуліцы стаяла глыбокая халодная восень. Вецер паныла ганяў апалае лісце па апусцелай вуліцы. Сонца ўжо села, таму ў завулку ўжо было даволі цёмна. - Колькі за ўсё? - спытаў невысокі хударлявы хлопец. - 300 за ствол і 50 патроны. - адказаў мужчына ў доўгім плашчы. Нават у прыцемках быў бачны шнар праз усе яго твар. - Вось, трымайце. - хлопец працягнуў грошы і забраў скрутак.
Ужо дома, зачыніўшы дзверы на два замкі, ён разгарнуў скрутак і пачаў вывучаць змесціва. Невялікі рэвальвер і 6 патронаў да яго. Яму б хапіла і аднаго, але ён вырашыў перастрахавацца. Мімаходам зірнуўшы на гадзіннік, ён вырашыў - пара. За дзень да гэтага ён купіў камплект адзення ў сэканд-хэндзе, каб не пакінуць выпадковых доказаў і выкінуць вопратку пасля ўсяго. Звычайныя чорныя джынсы, цёмны швэдар і шчыльная курточка з вялікім унутраным кішэняй. Даўжэй за ўсё давялося выбіраць менавіта курточку - рэвальвер павінен быць заўсёды пад рукой, а для гэтага патрэбен зручны кішэню.
Ён вырашыў не карыстацца ліфтам - менш рызыкі сустрэць каго-то - і збег па лесвіцы. У двары было ціха. Большасць людзей ужо былі дома і грэліся ў сямейным крузе. Ісці было недалёка - тры квартала ўніз па вуліцы. Каб лішні раз не прыцягваць увагу ён стараўся ісці ўздоўж дамоў, дзе было менш рызыкі быць заўважаным.
Каля патрэбнага пад'езда ён спыніўся, дастаў цыгарэту і запаліў. З-за нерваў, рукі хадзілі хадуном і цыгарэта выпала на асфальт. Ён вылаяўся, сплюнуў і зайшоў у пад'езд. Лямпачкі, як у любым савецкім пад'ездзе, былі выкручана. Падняўшыся на пяты паверх ён акуратна націснуў на званок. За дзвярыма пачулася спевы зязюлі: "Ку-ку". - Вельмі сімвалічна, - заўважыў ён сам сабе.
Дзверы адкрыў малады хлопец - яго калега з працы. Яго звалі Сяргеем, яны разам працавалі ўжо больш за год. - О, Дзіма, прывітанне! - радасна ўсклікнуў ён. - Я міма ішоў, вырашыў зайсці ў госці ..., - прамямліў Зміцер. - Так-так, разувацца, праходзь на кухню. - прапанаваў Сяргей і пайшоў ставіць чайнік.
Зміцер не стаў здымаць абутак і прайшоў адразу на кухню. Кватэра была выкананая ў модным цяпер стылі лофт - адна вялікая кухня-студыя. - Сярожа, я ведаю пра вас з Ленай. Я даўно сачыў за вамі. Ты спіш з ёй, пакуль мяне няма дома. - нібы чаканячы кожнае слова казаў Дзіма. - Дзіма ... я хацеў табе сказаць ... ды неяк ... - голас Сяргея дрыжаў. Ён быў разгублены. - Новая карціна? - спытаў Дзмітрый і кіўнуў на мальберт з чыстым лістом. - Так ... ўсё ніяк не ведаю з чаго пачаць ... - Сяргей павольна падышоў да мальберта. - Я дапамагу табе.
Пачуўся стрэл.